Is een priester verplicht dagelijks de H. Mis op te dragen? Het simpele antwoord op deze vraag is: “Nee, een priester hoeft niet elke dag de H. Mis op te dragen.” Een dergelijk eenvoudig antwoord zou echter misleidend zijn, aangezien een priester, die is gewijd om het Heilig Misoffer op te dragen, dit elke dag zou moeten doen. Een priester zou er eigenlijk naar moeten verlangen om de H. Mis elke dag te celebreren, om in de H. Mis één te worden met Christus.
Het Wetboek van Canoniek Recht (#276) in de sectie getiteld “De verplichtingen en rechten van geestelijken” stelt het volgende:
“Bij het leiden van hun leven zijn geestelijken vooral verplicht om heiligheid na te streven omdat ze aan God zijn toegewijd door een nieuwe titel in het ontvangen van de wijdingen als uitdragers van Gods mysteries in dienst van Zijn volk. Om deze volmaaktheid na te streven … moeten zij hun geestelijk leven voeden van de tweevoudige tafel van de Heilige Schrift en de Eucharistie; priesters zijn daarom ernstig uitgenodigd om het offer van de eucharistie dagelijks te offeren.”
See AlsoOver de consecratiewoorden
Een priester vervult deze uitnodiging meestal door de Mis individueel te celebreren (of door concelebratie). Maar zelfs als een priester alleen is, zelfs zonder de hulp van een misdienaar, kan hij nog steeds de H. Mis opdragen. In zijn “Brief van Stille Donderdag”, gericht aan alle priesters van de Kerk in 1999, leerde paus Johannes Paulus II:
“In de Eucharistie nadert de priester persoonlijk het onuitputtelijke mysterie van Christus en van zijn gebed tot de Vader. Hij kan zich dagelijks onderdompelen in het mysterie van verlossing en genade door de Heilige Mis te celebreren, die haar betekenis en waarde behoudt, zelfs wanneer, voor een rechtvaardige reden, het wordt aangeboden zonder de deelname van de gelovigen, maar altijd voor de gelovigen en voor de hele wereld (#6).”
Er zijn talloze verhalen over priesters die gevangen zaten en geïsoleerd werden in nazi- en communistische gevangeniskampen, die kracht, troost en hernieuwde identiteit vonden door alleen, maar verenigd met hun Heiland en de Kerk, de Heilige Mis op te dragen. De priester zou de uitnodiging moeten aanvaarden om elke dag de Heilige Mis op te dragen om wie hij is. Als bedienaar van woord en sacrament en als iemand die handelt in de persoon van Christus, wordt de identiteit van de priester het duidelijkst in het opdragen van de H. Mis, de bron en het hoogtepunt van ons katholieke spirituele leven.
De H. Mis is een gedenkteken, maar in Bijbelse zin, in die zin dat het de gebeurtenis zelf presenteert. Daarom omvat de Mis zowel herinnering als aanwezigheid. Door de H. Mis herinnert men niet alleen de reddende gebeurtenis van het Laatste Avondmaal, de passie, de dood en de opstanding, maar betreedt men de altijd aanwezige, altijd levende realiteit van die reddende gebeurtenis. Voor de priester gaat hij het mysterie van zijn priesterschap binnen. Wanneer de priester de H. Mis opdraagt, roept hij in de epiclese de Heilige Geest aan, die de reddende gebeurtenis op het altaar opnieuw presenteert. Hier strekt de priester zijn handen uit over het brood en de wijn en zegt: “Laat uw Geest op deze gaven komen om ze heilig te maken, zodat ze voor ons het Lichaam en Bloed van onze Heer Jezus Christus worden.”
Paus Johannes Paulus II leerde:
“De priester handelt werkelijk in persona Christi. Wat Christus op het altaar van het kruis heeft volbracht en wat Hij eerder als sacrament in de Bovenzaal had ingesteld, vernieuwt de priester nu door de kracht van de Heilige Geest. Op dit moment wordt de priester als het ware omarmd door de kracht van de Heilige Geest, en de woorden die hij uitspreekt, hebben dezelfde werkzaamheid als die van Christus bij het Laatste Avondmaal.” (Gave en Mysterie, p. 77).
Wanneer de priester de woorden van consecratie uitspreekt, worden het brood en de wijn waarlijk, werkelijk en wezenlijk Christus’ eigen lichaam en bloed, en zij vertegenwoordigen op sacramentele, onbloedige wijze het bloedige zoenoffer dat door Hem aan het kruis aan Zijn Vader werd gebracht voor de redding van de wereld.
Merk op dat de eucharistische gebeden voor het grootste deel worden gezegd in de eerste persoon meervoud (= wij), vragend om Gods vergeving, God prijzend en dankend, en om Gods zegen smekend. Wanneer de priester komt tot de woorden van de wijding Jezus’ eigen woorden, spreekt hij ze uit in de eerste persoon enkelvoud, en verschuift van de verleden tijd naar de tegenwoordige tijd. Als de priester de verleden tijd en een soort van indirecte verhandeling zou houden, zou hij zich gewoon herinneren wat Jezus deed in plaats van wat Jezus aan het doen is. Christus is daarom de belangrijkste persoon die handelt, en de priester spreekt en handelt in de persoon van Christus om Zijn offer op een nieuwe wijze te presenteren (of: te vernieuwen). De priester die handelt in de persoon van Christus is dus een dienaar van het Woord van God, een dienaar van de sacramenten en een rentmeester van het mysterie van het geloof. Als we nadenken over het ambt van priester die handelt in persona Christi, doen we als kerk een stap terug met eerbiedig ontzag. Elke priester echter, moet eigenlijk beven van ontzag.
Daarom, hoewel de priester niet officieel verplicht is om elke dag het Heilig Misoffer te brengen en het kerkelijk recht hem eenvoudig “uitnodigt” om dit te doen, zou de priester de Mis moeten willen opdragen, want door dat te doen vindt hij zijn identiteit, doel en kracht als priester.
Bron: Catholiceducation.org
